Rozdział I

Jako, iż w poprzednim poście pisałem o opowiadaniu postanowiłem dodać już I rozdział, niestety, prolog się nie pojawi, nie mam weny, żeby go napisać.

I rozdział

 :-Puść mnie. - powiedziałam do pobliskiego opryszka, gdy ten chwycił mnie za ramię. 

:-Najpierw oddaj mi swoją portmonetkę!

 :-Zapomnij, idź znaleźć sobie inną ofiarę. 

W tym momencie z kieszeni wyciągnęłam gaz pieprzowy. Psiuknęłam mu prosto w oczy.

 :-Krowa! - wrzasnął. Tylko tyle usłyszałam, bo uciekłam. Czym prędzej pobiegłam do domu mojej babci. Jak zawsze, siedziała przy telewizorze i oglądała jakieś telenowele.:- Sielskie życie – pomyślałam. Tym razem moja zastępcza matka przywitała mnie innymi słowami niż dotychczas: 

Angelino, musimy poważnie porozmawiać. Trochę się zdziwiła, babcia zawsze była dla mnie miła, a nie oschła jak w tym momencie.

 -Dobrze babciu. - łagodnie odpowiedziałam. 

Dorothea, bo tak nazywała się moja babcia zaprosiła mnie ruchem ręki do swojego pokoju. Dawno tam nie byłam, zapomniałam jak wygląda. Gdy weszłam poczułam mocny zapach ziół i czegoś czego nie mogłam określić. Na stole zauważyłam wielką księgę. Podeszłam. 

:-Babciu, co to jest? 

:- Wielka Księga Czarów. 

:-Co?! - spytałam ze zdziwieniem w głosie.

 :-Coś, o czym powinnaś wiedzieć od dawna. 

 :-Mam mętlik w głowie, o co chodzi?

 :-Kochanie, jesteś wiedźmą. 

:-Czym?!

 :-Wiedźmą, ja nią jestem i twoja matka nią była. 

:-Ale jak to. - spytałam oburzona.

 :-Kiedy twoja matka umierała kazała mi nie mówić tego tobie, aż do czasu, kiedy poczuję, że będziesz na siłach, aby to wszystko pojąć.

 :-Czyli, że będę rzucała uroki i robiła trucizny?

 :-Nie, to nie tak. To co czytałaś w starych legendach o wiedźmach, to nie prawda. Tak naprawdę to jesteśmy wyższą hierarchią. :-Jaką znowu wyższą hierarchią? Babciu wytłumacz mi to wszystko! :-Skoro nalegasz. Są dwa światy: jeden, w który mieszkają wszyscy ludzie, a drugi bajeczny, ten w którym żyjemy my. Jesteśmy czymś w rodzaju pomocnic. Nigdy nie rzucamy uroków, tym zajmują się czarownice. Sprawujemy władzę nad wszystkimi, którzy mają niższą rangę od nas.

 :-Kogo masz na myśli? 

:-Wampiry, wilkołaki, chochliki etc. Zajmujemy się tym, żeby nawzajem się nie mordowali, ani nie wszcynali żadnych wojen. Takie jest nasze zadanie. My, wiedźmy jesteśmy podzielone na kilkanaście kręgów. Każdy ród zajmuje się czym innym. Nasz jest przystosowany do różnych walk, jesteśmy odważne, zdeterminowane i gotowe do obrony.

:-W sumie to logiczne, że nie bałam się tego rabusia – pomyślałam. Babcia nadal kontynuowała

:- Wśród nas można wyróżnić uzdrowicielki, które leczą wszystkich. Od wampirów po nas. 

 :-Skoro jesteśmy rodem wojowniczek to znaczy, że nie będę musiała uczyć się żadnych czarów? 

:-Wręcz przeciwnie, to nimi będziesz posługiwała się w walce. Również musisz nauczyć się posługiwać sztyletem – Tenre.

 :-Babciu! - krzyknęłam oburzona. Mam już szesnaście lat, ty na pewno uczyłaś się tego wszystkiego od dziecka,a ja dopiero się o tym dowiedziałam i mam już mętlik w głowie. 

:-Będę musiała wysłać cię na szkolenie do specjalnego ośrodka. 

:-Gdzie jest ten ośrodek? 

:- Na wyspach Świętej Heleny.

I jak się podobało?
Pozdrawiam/Dominik.